De zeespiegel stijgt veel sneller dan wetenschappers verwachtten, zo vertellen wetenschappers tijdens een jaarlijkse bijeenkomst van The Geological Society of America. Het lijkt erop dat de modellen die de zeespiegelstijging moeten voorspellen cruciale processen over het hoofd zien.
In 2007 kwam het laatste officiële rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change uit. In het rapport werd tegen het jaar 2100 een wereldwijde zeespiegelstijging van 0,2 tot 0,5 meter voorspeld. Inmiddels zitten we al bijna aan die zeespiegelstijging en wijst alles erop dat we tegen het jaar 2100 eerder tegen een zeespiegelstijging van ongeveer één meter of meer aan zullen kijken.
Hoe kunnen al die modellen er zo naast zitten? Komend weekend doet onderzoeker Bill Hay dat tijdens een bijeenkomst van The Geological Society of America uit de doeken. “Wat er mist in de modellen die gebruikt worden om de zeespiegelstijging te voorspellen, zijn belangrijke terugkoppelingen die alles versnellen.” Het zijn effecten die veroorzaakt worden door het smeltende ijs en die het smelten weer versnellen.
Een voorbeeld van zo’n terugkoppeling is zee-ijs op de Noordpool. Wanneer dit smelt zorgt het niet direct voor een stijging van de zeespiegel: het ijs bevindt zich namelijk al in het water. Maar het heeft wel invloed op het warmer worden van het Noordpoolgebied. Wanneer zee-ijs smelt, stroomt er meer water van de Noordpool weg en dat wordt weer vervangen door warmer water uit het zuiden. “Dus het is een grote warmtepomp die hitte naar de Noordpool brengt,” stelt Hay. Dat warmere water laat het ijs weer sneller smelten, waardoor de hoeveelheid ijs afneemt en het wateroppervlak terrein wint. Dat water absorbeert weer meer zonlicht (ijs weerkaatst zonlicht) waardoor weer meer hitte gevangen komt te zitten in de wateren rondom de Noordpool en het er nog warmer wordt. Maar dat invloedrijke sneeuwbaleffect is in geen van de modellen terug te vinden.
En zo zijn er meer factoren die uiteindelijk leiden tot een hogere zeespiegel, maar die in veel modellen over het hoofd worden gezien. Bijvoorbeeld het grondwater dat op heel veel plekken wereldwijd wordt opgepompt en uiteindelijk door toedoen van mensen weer in de oceaan belandt. Maar ook het ijs op Antarctica en Groenland is reden tot zorg. Recent onderzoek wijst erop dat de zeepspiegel de laatste keer dat al dit ijs smolt, zo’n tien meter steeg. En dat zonder dat wij mensen het klimaat (bijvoorbeeld door CO2 in de atmosfeer te pompen) een handje hielpen. “Je kunt het meeste ijs op Groenland in enkele honderden jaren, en dus niet in enkele duizenden jaren, onder de juiste omstandigheden kwijtraken. Het is niet te voorspellen hoe snel het kan gaan met de enorme hoeveelheid koolstofdioxide die wij aan de atmosfeer toevoegen.”
Opvallend genoeg leveren alle effecten die Hay benoemt een positieve bijdrage aan de zeespiegelstijging: ze versnellen deze. “Je zou verwachten dat er op een bepaald moment negatieve terugkoppelingen optreden. Maar bij klimaatverandering lijkt elke terugkoppeling positief te zijn.” Dat zou komen doordat het klimaat van de aarde altijd neigt naar een stabiel systeem. En wanneer het niet stabiel is, kan het heel snel veranderen. “Door menselijke inmenging wil het systeem een nieuwe klimaatstatus aannemen.”
Bron: Caroline Kraaijvanger1
Lees ook:Video: Zee-ijs Noordpoolgebied verdwijnt als sneeuw voor de zon
Lees ook:Plan voor duurzaam drijvend eiland Noordwijk
Lees ook:Grote golven Australië zeldzamer door klimaatverandering
Lees ook:Pioniers gezocht op het gebied van duurzaam ondernemen
Lees ook:Twee ‘superwindmolens’ aangezet in Groningen